"ผู้ใหญ่ทุกคนเคยเป็นเด็กมาก่อน...
แต่น้อยคนที่จะจดจำช่วงเวลานั้นได้"
-เจ้าชายน้อย
“ All grown-ups were once children…
but only few of them remember it.”
― Antoine de Saint-Exupéry, The Little Prince
ABOUT PROJECT
เมื่อเราโตขึ้น บทบาท ภาระ หน้าที่ เรื่มเข้ามามีอิทธิพลต่อชีวิตเราทีละน้อย เมื่อเริ่มก้าวเข้าสู่โลกแห่งความจริง มันค่อยๆกลืนกิน จินตนาการ ความฝัน ความหวัง ของเราในวัยเด็กค่อยๆเลือนไปตามกาลเวลา สำหรับข้าพเจ้าในช่วงทียังอยู่ในวัยเด็ก มีความเห็นว่าผู้ใหญ่เหล่านี้ช่างน่าสงสารพวกเขามักโหยหาอำนาจ ชื่อเสียง และมีความถือตัวเข้ามาแทนที่ ข้าพเจ้ากลัวเหลือเกินที่จะเป็นแบบนั้น จนเคยบอกกับตนเองว่า “จะไม่โตไปเป็นผู้ใหญ่ในแบบที่ข้าพเจ้าไม่ชอบโดยเด็ดขาด” มีสิ่งหนึ่งที่คอยเตือนจินตนาการ ความฝัน ความหวัง ให้ข้าพเจ้ามาตลอดคือการเขียน เราสามารถ “เพ้อฝัน”มากแค่ไหนก็ได้โดยที่ไม่มีผู้ใหญ่คอยห้ามปรามสามารถจินตนาการได้สุดขอบโลกออกไปนอกจักรวาลอยากให้ตัวละครเป็นใครก็ได้ มีพลังแค่ไหนก็ได้ โดยที่ไม่มีใครมาคอยสงสัยว่าทำไปทำไม บ่อยครั้งเวลาที่ข้าพเจ้าเล่นดนตรี ข้าพเจ้ามักจินตนาการทำนองของเพลงออกมาเป็นเรื่องราวในหัว เมื่อข้าพเจ้าทำมันควบคู่กัน ทุกการเคลื่อนไหว ทุกความเงียบ ทุกการหายใจ หากข้าพเจ้าควบคุมมันได้ ข้าพเจ้าจะรู้สึก“อิน”และสนุก จนบางครั้งสงสัยว่าเอาแรงจากไหนมาเล่น หลายครั้งที่ข้าพเจ้ากับเพื่อนๆเล่นดนตรีแล้วจินตนาการร่วมกันมันสนุกเหมือนเราผลัดกันคุยแต่เปลี่ยนจากคำพูดมาเป็นเสียงดนตรี
ในโปรเจคนี้ข้าพเจ้าจึงเขียนเรื่องออกมาในชื่อชุด “ดักความฝัน” ประกอบไปด้วยเรื่องสั้น2เรื่อง เรื่องแรกชื่อว่า“ดาว” เนื้อเรื่องเกี่ยวกับการเดินทางตามล่าความฝันของดวงดาว และอีกเรื่องที่มีกลิ่นไอคนละขั้วกับเรื่องแรกชื่อว่า “นั่นใคร” เป็นการเดินจากโรงเรียนกลับบ้านของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เจอเรื่องราวแปลกๆระหว่างทาง สำหรับข้าพเจ้าในวัยเด็กการฟังนิทานหรือบทเรียนต่างๆ มักจะชอบฟังจากตลับเทป(Tape cassage) เพราะมันสามารถฟังที่ไหนก็ได้และที่ชอบมากที่สุดคือฟังตอนที่ช่วยแม่ทำความสะอาดบ้าน แต่เมื่อเวลาผ่านไปตลับเทปก็หมดยุค ข้าพเจ้าจึงเลือกนำเสนอผลงานในรูปแบบหนังสือเสียง(Audiobooks) แต่มีสิ่งหนึ่งเมื่อข้าพเจ้าฟังเรื่องราวต่างๆผ่านหนังสือเสียงแล้วรู้สึกขัดใจแปลกๆคือ น้ำเสียงของผู้เล่า หลายๆเรื่องช่างน่าเบื่อหน่าย ดูไม่มีอารมณ์ร่วมกับบทบาทเหมือนถูกบังคับให้มาอ่านอะไรสักอย่างและสิ่งสำคัญที่สุดเมื่อข้าพเจ้าฟังแล้วรู้สึกขาดหายไปคือเสียงดนตรี เสียงบรรยากาศของเรื่องราวที่กำลังฟังอยู่ หากดูบริบทในไทยแล้วเห็นจะมีแค่ละครวิทยุกระมังที่ฟังแล้วเพลิดเพลินที่สุด
ข้าพเจ้าจึงสร้างโปรเจคหนังสือเสียงของตนเองขึ้นมาเติมเต็มในส่วนที่คิดว่ามันหายไป ข้าพเจ้าได้ใส่เสียงประกอบบรรยากาศ รวมทั้งเสียงดนตรีที่ได้แรงบันดาลใจจากเพลงคลาสสิคมาเติมเต็มในเรื่องด้วย มีตัวอย่างผลงานที่ได้รับแรงบันดาลใจจากดนตรีพรรณนา (Program Music) และดนตรีกวีวรรณนา
(Symphonic Poem) เช่น Sheherazade , Op. 35 ประพันธ์โดย นิโคไล ริมสกี คอร์ซาคอฟ(Nikolai Rimsky-Korsakov)หรือแม้กระทั่งการ์ตูนหลายๆเรื่องของวอลต์ ดิสนีย์(Walt Disney) ยังใช้ดนตรีคลาสสิคมาประกอบเป็นต้น ที่สำคัญตัวเนื้อเรื่องและบทบาทของตัวละครต่างๆในหนังสือเสียง ข้าพเจ้าได้ขอให้คนใกล้ตัวมาเป็นนักพากย์จำเป็น ข้าพเจ้ารู้สึกทึ่งที่ได้เห็นความสามารถในการพากย์ของพวกเขา แม้คนที่ขี้อายก็ได้เห็นอีกมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อนมันสนุกมาก
When we grew up, the role of duties and responsibilities are important in our lives little by little. When we stepped out into the real world, it is easy to be swallowing the imagination, our dreams, and hopes in childhood that fade over time. For me, my childhood... I had an opinion about the poor mans who yearn of power, fame and haughty themselves. I was scared to be like that, and I always told myself “Don’t grow up to be a person I hate!”. There is the only thing that reminds my imagination, my dream, and hope that
I have always been is writing. I am a daydreamer and I have my “head in the clouds” as much as I can without no man’s wonder why. Imagining and creating the characters to anyone else, have a power ever. Whenever I play music, I do fluidly generate melodies and start imagining the story of music in my head. I always do it together, every movement, every silence, and every breathe. If I control it, I am really into it at all. Sometimes, wondering what it is going on to get myself to move back on the sound of the music. Many times,I and my friends play music, we start a no word in the conversation with someone essentially, we talk to our music together.
I wrote the story in the title “Dreamcatcher”, consisting of two short stories in this project. The first story is “Star - Dao” a story about following the dreaming of the stars. And another story has different from the first story called “Who is (that)?” a story about a girl who find a strange story along way home from school. For me, I’d love to hear a story or lessons from tape cassettes in my childhood because I can listen anywhere and the most time listening when help my mother cleans the house. unfortunately, the tape cassettes are out of date. I want to represent my project from the Audiobooks, but when I heard a story from the Audiobooks, the tone of storytellers is tiring without an emotion like be forced to read. The most Important thing when I listened the Audiobooks was missing, the sound of music and the mood of the story. There will be only in the radio drama in Thailand is enjoyable to listen to.
I decided to create my own Audiobook to full fill a part
that I thought was missing. I put the sound in the atmosphere including the music inspired by Classical Music. Examples inspired by Program Music and Symphonic Poem such as Sheherazade, Op. 35 written by Nikolai Rimsky-Korsakov even Walt Disney cartoons also use the Classical Music. I asked people to voice over actor to improve the various of the characters in my Audio Book. I was amazed to see their abilities.
ABOUT ME
Phattrachattra Thongma (Violin)
ภัทรฉัตรา ทองมา
เริ่มเรียนไวโอลินครั้งแรกเมื่ออายุ 12 ปี กับอาจารย์ขวัญอ้อม กิ่งหลักเมือง ครูดนตรี รร. สาธิต มหาวืทยาลัยขอนแก่น จังหวัดขอนแก่น ปี พ.ศ. 2555-พ.ศ. 2557 ได้เข้าศึกษาต่อระดับเตรียมอุดมศึกษาที่วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดล ในสาขาวิชาดนตรีตะวันตกเครื่องเอกไวโอลินกับอาจารย์ Inga Causa ได้มีโอกาศแสดงดนตรีในรูปแบบต่างๆ ในปี พ.ศ. 2557 ได้เป็นสมาชิกและเข้าร่วมแสดงกับวงเยาวชนร่วมสมัยบิ๊กแบนด์ กระทรวงวัฒนธรรม แสดงในงาน Junior Jazz Orchestra Festival ณ กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น และได้เล่นเป็นแบคอัพให้กับวงคาราบาวและวง Thailand Philharmonic Orchestra ในการแสดง คอนเสริตคาราบาว 30 ปี ที่อาคารสิทธาคาร มหาวิทยาลัยมหิดล ในปี พ.ศ. 2558 ได้รับทุนเข้าศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาที่สถาบันดนตรีกัลยาณิวัฒนา มีโอกาสเรียนไวโอลินกับอาจารย์พิศุทธิ์ สายโอบเอื้อ และปี พ.ศ. 2559 เรียนไวโอลืนกับอาจารย์สิทธิชัย เพ็งเจริญ และได้เดินทางไปแสดงกับวง PYOเชื่อมสัมพันธไมตรี ณ กรุงพนมเปญ ประเทศกัมพูชา ทั้งยังเป็นสมาชิกวง Princess Galyani Vadhana Youth Orchestra, season 4-5 ปัจจุบันเรียนไวโอลินกับอาจารย์ Margaret Heayne Kim
Phattrachattra Thongma started studying violin at the age of 12 with Aj. Kuan-om Kinglakmuang, the music teacher of Demonstration of Khon Kaen University, Khon Kaen. She then went to the Pre-college of music, Mahidol University between 2012-2014 , taking private violin classes with Aj. Inga Causa. In 2013 and 2014 she was a member of Ruam-smai Big Band for seasons 3 and 4, performing many times in Thailand and International Junior Jazz Orchestra Festival 2014, in Tokyo, Japan 2014, she was a back-up musician performing with the acclaimed band Carabao for their 30th anniversary with Thailand Philharmonic Orchestra at Mahidol Sittakarn, Mahidol University. 2015, She received a scholarship from Princess Galyani Vadhana Institute of Music where she is now completing her third year of studies. 2015 She studied Violin private class with Aj. Pisoot Saay-Op-Oua. 2016 She studied Violin private class with Aj.Sittichai Pengcharoen, and performed with PYO in Phnom Penh, Cambodia. 2016-Present , She has been a Member of Princess Galyani Vadhana Institute of Music Youth Orchestra. She is currently studying violin with Aj. Hayne Kim.
